Iepen brief fan stipe foar TPAN

21 septimber fan 2020

De pandemy fan coronavirus hat dúdlik oantoand dat gruttere ynternasjonale gearwurking driuwend nedich is om alle grutte bedrigingen foar de sûnens en it wolwêzen fan it minskdom oan te pakken. Haad ûnder harren is de bedriging fan nukleêre oarloch. Tsjintwurdich liket it risiko fan in kearnwapen detonaasje - itsij troch ûngelok, misrekkening, of mei opsetsin - te ferheegjen, mei de resinte ynset fan nije soarten kearnwapens, it ferlitten fan langsteande oerienkomsten oer kontrôle fan wapens en de heul echte gefaar fan cyberoanfallen op nukleêre ynfrastruktuer. Litte wy harkje nei de warskôgingen makke troch wittenskippers, dokters en oare saakkundigen. Wy moatte net sliepe nei in krisis fan noch gruttere proporsjes as dy't wy dit jier meimakke hawwe. 

It is net dreech om te foarsjen hoe't de striidbere retoryk en it minne oardiel fan 'e lieders fan nukleêre bewapene folken resultearje kinne yn in kalamiteit dy't alle folken en alle folken beynfloedet. As eardere presidinten, eardere ministers fan Bûtenlânske Saken en eardere ministers fan Definsje fan Albaanje, Belgje, Kanada, Kroaasje, Tsjechje, Denemarken, Dútslân, Grikelân, Hongarije, Yslân, Itaalje, Japan, Letlân, Nederlân, Noarwegen, Poalen, Portugal, Slowakije, Sloveenje, Súd-Korea, Spanje en Turkije - allegear lannen dy't beweare dat se beskerme wurde troch de kearnwapens fan in bûnsgenoat - wy roppe hjoeddeistige lieders op om te drukken op ûntwapening foardat it te let is. In fanselssprekkend útgongspunt foar de lieders fan ús eigen lannen soe wêze om sûnder reservearring te ferklearjen dat kearnwapens gjin legitime doel tsjinje, itsij militêr as strategysk, yn it ljocht fan 'e 
katastrofale minsklike en miljeu gefolgen fan it gebrûk. Mei oare wurden, ús lannen moatte elke rol ôfwize dy't jûn wurdt oan kearnwapens yn ús ferdigening. 

Troch te bewearjen dat kearnwapens ús beskermje, befoarderje wy it gefaarlike en ferkearde leauwen dat kearnwapens feiligens ferbetterje. Ynstee fan it tastean fan foarútgong nei in kearnfrije wrâld, beheine wy ​​it en behâlde nukleêre gefaren, allegear út eangst om ús bûnsmaten te fersteuren dy't oan dizze wapens fan massa ferneatiging hingje. In freon kin en moat lykwols útsprekke as in oare freon him dwaande hâldt mei roekeloos gedrach dat syn of har libben en it libben fan oaren yn gefaar bringt. 

Sûnder twifel is in nije nukleêre wapenrace oan 'e gong en in race foar ûntwapening is driuwend nedich. It is tiid om in permanint ein te meitsjen oan it tiidrek fan fertrouwen op kearnwapens. Yn 2017 namen 122 lannen in dappere en heul needsaaklike stap yn dy rjochting troch it oannimmen fan de Ferdrach oangeande it ferbean fan nuklearwapens, in histoarysk wrâldwide ferdrach dat kearnwapens pleatst op deselde juridyske basis as 
gemyske en biologyske wapens, en stelt in ramt foar om se op in kontrolearbere en ûnomkearbere manier te eliminearjen. It sil ynkoarten binend ynternasjonaal rjocht wurde. 

Oant no ta hawwe ús lannen der foar keazen om net by de wrâldwide mearderheid te kommen by it stypjen fan dit ferdrach, mar dit is in posysje dy't ús lieders opnij moatte beskôgje. Wy kinne net betelje om te wifkjen yn it gesicht fan dizze eksistinsjele bedriging foar it minskdom. Wy moatte moed en geast sjen litte en meidwaan oan it ferdrach. As steatepartijen soene wy ​​yn alliânsjes bliuwe kinne mei kearnwapensteaten, om't der neat yn it ferdrach sels of yn ús respektivelike ferdigeningspakten stiet dat dat foarkomt. Wy soene lykwols wetlik ferplichte wêze om nea, ûnder alle omstannichheden, ús bûnsmaten te helpen of oan te moedigjen om kearnwapens te brûken, driigje te brûken of te besit. Sjoen de brede populêre stipe yn ús lannen foar ûntwapening soe dit in ûnbestriden en tige priizge maatregel wêze. 

It ferbodferdrach is in wichtige fersterking fan it heale ieu âlde Net-Proliferaasjeferdrach, dat, alhoewol't it opmerklik súkses hie by it beheinen fan de fersprieding fan kearnwapens nei mear lannen, net slagge is om in universeel taboe te fêstigjen tsjin it besit fan kearnwapens. wapens. De fiif kearnbewapene folken dy't kearnwapens hiene doe't de NPT waard ûnderhannele - de Feriene Steaten, Ruslân, Brittanje, Frankryk en Sina - lykje it te sjen as in lisinsje om har kearnkrêften foar ivich te behâlden. Yn plak fan te ûntwapenjen, ynvestearje se swier yn it opwurdearjen fan har arsenalen, mei plannen om se in protte desennia te behâlden. Dit is fansels net akseptabel. 

It yn 2017 oannommen banferdrach kin helpe om tsientallen jierren fan ûntwapeningsferlamming te einigjen. It is in baken fan hope yn tiden fan tsjuster. It lit lannen har abonnearje op 'e heechste multilaterale noarm tsjin kearnwapens en ynternasjonale druk tapasse om te hanneljen. Lykas syn preambule erkent, de effekten fan kearnwapens "transcendearje de nasjonale grinzen, mei serieuze gefolgen foar minsklik fuortbestean, it miljeu, sosjaal-ekonomyske ûntwikkeling, de wrâldekonomy, fiedingsfeiligens en de sûnens fan hjoeddeistige en takomstige generaasjes." , en hawwe in ûnevenredich effekt op froulju en famkes, ek as gefolch fan ionisearjende strieling.

Mei hast 14.000 kearnwapens op tsientallen plakken om 'e wrâld en op ûnderseeboaten dy't altyd de oseanen patrollearje, giet de kapasiteit foar ferneatiging ús ferbylding oer. Alle ferantwurdlike lieders moatte no hannelje om te soargjen dat de ferskrikkingen fan 1945 nea werhelle wurde. Ier of let sil ús gelok oprinne, útsein as wy hannelje. Hy Ferdrach oangeande it ferbean fan nuklearwapens leit de basis foar in feiligere wrâld, frij fan dizze eksistinsjele bedriging. Wy moatte it no omearmje en wurkje om oaren te krijen om mei te dwaan. D'r is gjin remedie foar nukleêre oarloch. Us ienige opsje is om it te foarkommen. 

Lloyd Axworthy, eardere minister fan Bûtenlânske Saken fan Kanada 
Ban Ki-moon, eardere sekretaris-generaal fan 'e FN en eardere minister fan Bûtenlânske Saken fan Súd-Korea 
Jean-Jacques Blais, eardere minister fan definsje fan Kanada 
Kjell Magne Bondevik, eardere minister-presidint en eardere minister fan Bûtenlânske Saken fan Noarwegen 
Ylli Bufi, eardere minister-presidint fan Albaanje 
Jean Chrétien, eardere premier fan Kanada 
Willy Klaas, eardere sekretaris-generaal fan 'e NATO en eardere minister fan Bûtenlânske Saken fan België 
Erik Dericke, eardere minister fan Bûtenlânske Saken fan Belgje 
Joschka Fischer, eardere Dútske minister fan Bûtenlânske Saken 
Franco Frattini, eardere minister fan Bûtenlânske Saken fan Itaalje 
Ingibjörg Sólrún Gísladóttir, eardere minister fan Bûtenlânske Saken fan Yslân 
Bjørn Tore Godal, eardere minister fan Bûtenlânske Saken en eardere minister fan Definsje fan Noarwegen 
Bill Graham, eardere minister fan Bûtenlânske Saken en eardere minister fan Definsje fan Kanada 
Hatoyama Yukio, eardere premier fan Japan 
Thorbjørn Jagland, eardere minister-presidint en eardere minister fan Bûtenlânske Saken fan Noarwegen 
Ljubica Jelušič, eardere minister fan definsje fan Sloveenje 
Tālavs Jundzis, eardere minister fan Bûtenlânske Definsje fan Letlân 
Jan Kavan, eardere minister fan Bûtenlânske Saken fan 'e Tsjechyske Republyk 
Alojz Krapez, eardere minister fan definsje fan Sloveenje 
Cirts Valdis Kristovskis, eardere minister fan Bûtenlânske Saken en eardere minister fan Definsje fan Letlân 
Aleksander Kwaśniewski, eardere presidint fan Poalen 
Yves leterme, eardere minister-presidint en eardere minister fan Bûtenlânske Saken fan Belgje 
Enrico Letta, eardere premier fan Itaalje 
Eldbjørg Løwer, eardere minister fan definsje fan Noarwegen 
Mogens Lykketoft, eardere minister fan Bûtenlânske Saken fan Denemarken 
John McCallum, eardere minister fan definsje fan Kanada 
John Manley, eardere minister fan Bûtenlânske Saken fan Kanada 
Rexhep Meidani, eardere presidint fan Albaanje 
Zdravko Mršić, eardere minister fan Bûtenlânske Saken fan Kroaasje 
Linda Murniece, eardere minister fan definsje fan Letlân 
Fatos Nano, eardere minister-presidint fan Albaanje 
Holger K. Nielsen, eardere minister fan Bûtenlânske Saken fan Denemarken 
Andrzej Olechowski, eardere minister fan Bûtenlânske Saken fan Poalen 
Kjeld Olesen, eardere minister fan Bûtenlânske Saken en eardere minister fan Definsje fan Denemarken 
Ana Palacio, eardere minister fan Bûtenlânske Saken fan Spanje 
Theodoros Pangalos, eardere minister fan Bûtenlânske Saken fan Grikelân 
Jan Pronk, âld-minister fan Definsje (waarnimmend) fan Nederlân 
Vesna Pusic, eardere minister fan Bûtenlânske Saken fan Kroaasje 
Dariusz rosati, eardere minister fan Bûtenlânske Saken fan Poalen 
Rudolf Scharping, eardere Dútske minister fan Definsje 
Juraj Schenk, eardere minister fan Bûtenlânske Saken fan Slowakije
Nuno Severiano Teixeira, eardere minister fan definsje fan Portugal
Jóhanna Sigurðardóttir, eardere minister-presidint fan Yslân 
Össur Skarphéðinsson, eardere minister fan Bûtenlânske Saken fan Yslân 
Javier Solana, eardere sekretaris-generaal fan 'e NATO en eardere minister fan Bûtenlânske Saken fan Spanje 
Anne-Grete Strøm-Erichsen, eardere minister fan definsje fan Noarwegen 
Hanna Suchocka, eardere premier fan Poalen 
Szekeres Imre, eardere minister fan definsje fan Hongarije 
Tanaka Makiko, eardere minister fan Bûtenlânske Saken fan Japan 
Tanaka Naoki, eardere minister fan definsje fan Japan 
Danilo Turk, eardere presidint fan Sloveenje 
Hikmet Sami Türk, eardere minister fan definsje fan Türkiye 
John N. Turner, eardere premier fan Kanada 
Guy Verhofstadt, eardere premier fan Belgje 
Knut Vollebæk, eardere minister fan Bûtenlânske Saken fan Noarwegen 
Carlos Westendorp y Cabeza, eardere minister fan Bûtenlânske Saken fan Spanje